Blog

   Wielbicielem twórczości Wiecha – Stefana Wiecheckiego stałem się jeszcze we wczesnej młodości, w czasach, gdy lekturę ówczesnej popularnej popołudniówki, „Ekspresu Wieczornego”, zaczynałem od rubryki „Walery Wątróbka ma głos”. Z jego felietonów chłonąłem gwarę warszawską (dodajmy gwoli ścisłości, że pisarz sam ją mocno rozwinął i ubarwił), z której do dzisiaj zostało mi w głowie wiele powiedzonek, na przykład „jadziem na Bielany”, „ty wydro na kołnierz do palta!”, „znakiem tego”, czy „być pod ankoholem”. Potem była „Helena w stroju niedbałem, czyli królewskie opowieści pana Piecyka” – przezabawny wykład historii Polski, okupacyjne „Café „Pod Minogą” i powojenna kontynuacja tej powieści: „Maniuś Kitajec i jego ferajna”. Wreszcie „Śmiech śmiechem”, czyli wydany jeszcze za PRL-u obszerny zbiór powojennych felietonów, który do dzisiaj zdobi w moim domu regał z książkami. A potem trzydziestoletnia przerwa.

   Pierwsze dni lipca to dogodny moment na podsumowanie kończącego się roku szkolnego. Niestety, o minionych dziesięciu miesiącach w polskiej edukacji niewiele mogę napisać pozytywnego. Nadzieje związane ze zmianą władzy były ogromne, ale poza spektakularną podwyżką wynagrodzeń nauczycieli działania nowego kierownictwa MEN przyniosły głównie rozczarowania. „Plusów dodatnich” mógłbym poszukać na własnym podwórku, w STO na Bemowie, ale do tego potrzeba więcej oddechu i dystansu czasowego. Na pewno jednak jest to dobry moment, by podziękować ludziom, których publiczna działalność w sposób szczególny podtrzymała moja wiarę w lepszą przyszłość polskiej szkoły.

   W ramach kampanii przed wyborami samorządowymi w marcu br. wiceministra Katarzyna Lubnauer spotkała się w Kielcach z przedstawicielami środowiska oświatowego. W swoim wystąpieniu nawiązała wówczas, między innymi, do sterowanej ze sfer rządowych kampanii nienawiści, jaką rozpętano w 2019 roku wobec strajkujących nauczycieli. Wskazała jej odczuwany do dzisiaj skutek: „Często nauczyciele spotykają się z sytuacją, że rodzice traktują ich gorzej niż kiedyś, ze względu na to co pojawiało się w przestrzeni publicznej”. Zapewniła, że „nie będzie już nigdy więcej – ze strony władzy – hejtu w stosunku do nauczycieli”.

   Gabrielę Olszowską, następczynię niesławnej Barbary Nowak na stanowisku Małopolskiego Kuratora Oświaty, szczęśliwie nie pochłonęła bez reszty urzędnicza rutyna. Bardzo cenię jej wypowiedzi, pojawiające się regularnie w prasie i mediach społecznościowych, na tematy, które uważa za ważne z perspektywy swojego ogromnego doświadczenia praktyka pedagogicznego.