Blog

   Jeśli kogoś zaniepokoiło słowo „przeklęta” w tytule tego artykułu, to spieszę uspokoić – będzie miło i konstruktywnie. Co ograniczy zapewne liczbę czytelników, ale jest to cena dla mnie do przyjęcia za Eksperymentalny Sygnał Dobra – pamiętne ESD z „Kwiatu kalafiora” Małgorzaty Musierowicz, jaki zamierzam dzisiaj wyemitować w tym miejscu.

   Już od połowy października zbierałem się, by w sposób szczególny podziękować rodzicom uczniów STO na Bemowie za wsparcie, które bardzo pomaga przetrwać na szkolnej rubieży w tych nieciekawych czasach. Swoje podziękowanie dedykuję przy okazji całej rzeszy innych rodziców, którzy jak Polska długa i szeroka aktywnie wspierają nauczycieli swoich dzieci; a imię ich jest milion. Albo i więcej. Niech nikogo nie zwiedzie lawina żalów wylewająca się na nauczycieli w internecie. To po części „zasługa” tytułowej asymetrii. Pozytywno-negatywnej.

   Od szeregu lat z niepokojem obserwujemy postępujący proces zapaści polskiego systemu edukacji, pogłębiony szczególnie przez źle zaprojektowaną i przeprowadzoną bez żadnego względu na potrzeby uczniów tzw. reformę Zalewskiej. Wielokrotnie na różnych forach dawaliśmy wyraz naszej niezgodzie na ten stan rzeczy, wskazując także możliwości rozwiązywania różnych problemów. Niestety, autorytarny sposób zarządzania polską oświatą wyklucza wprowadzanie w niej pożądanych zmian. Nasza praca jako osób zarządzających szkołą sprowadza się do mozolnego radzenia sobie ze skutkami kolejnych decyzji władz, z poczuciem utraty dorobku lat minionych i brakiem perspektyw na przyszłość.

   Kotek eksplodował – mamy w STO na Bemowie nauczanie hybrydowe!

   Dla niezorientowanych – do gry w „Eksplodujące kotki” porównałem w jednym z sierpniowych felietonów perspektywę powszechnego powrotu uczniów do szkół w warunkach pandemii. Odrobina pecha przy losowaniu karty i… "Bum!" czyli koniec stacjonarnej nauki. No i wyciągnęliśmy w naszej szkole taką kartę od losu, w wyniku czego mamy już oficjalnie, z aprobatą Sanepidu, nauczanie na odległość, choć tylko w trzech klasach. A ja, siedząc w domu na kwarantannie, po zakończeniu (na dzisiaj) zdalnego pełnienia obowiązków, analizuję sobie to, o czym informują media, i zestawiam z własnymi doświadczeniami, które zbieram od kilku dni jako dyrektor zainfekowanej szkoły. Obraz układa mi się klarowny, choć nie do końca zgodny z powszechnymi wyobrażeniami i odczuciami. Postanowiłem podzielić się nim tutaj na użytek wszystkich, którzy jeszcze nie eksplodowali, albo mają kłopot ze zrozumieniem, co jest właściwie grane.

   Po raz kolejny wystąpiłem w roli prelegenta podczas konferencji z cyklu „Inspiracje”, organizowanej przez Edunews.pl i personalnie Marcina Polaka. Odbyła się ona tym razem w formule hybrydowej, tzn. w obecności mniejszej niż zazwyczaj liczby uczestników na miejscu, za to z widzami korzystającymi z transmisji online.

   Przypadło mi niewdzięczne zadanie wystąpienia pod sam koniec imprezy, po wielu prelegentach prezentujących konkretne pomysły nowych i/lub sprawdzonych rozwiązań. Temat, który podjąłem: „Pandemia – bodziec dla rozwoju czy epitafium dla systemu edukacji” nie miał zbyt optymistycznego wydźwięku, co zresztą – stwierdzam to samokrytycznie – stało się ostatnio znakiem firmowym moich wypowiedzi. Niestety, czasy są takie, że nawet człowiek sukcesu na niwie edukacji, za jakiego z pewnością mogę się uważać, więcej energii poświęcać musi chronieniu dotychczasowego dorobku, aniżeli snuciu planów i poszukiwaniu pomysłów na przyszłość. A przynajmniej ja tak to odczuwam.