Blog

   Polska edukacja jest na skraju zapaści. Już teraz trzeba myśleć nad tym, jak ją ratować, jak zorganizować w przyszłości, gdy obecne rządy przejdą do historii. To misja, która powinna połączyć wszystkie ugrupowania opozycji parlamentarnej.

   Takie jest przesłanie petycji, którą w imieniu jej sygnatariuszy kieruję pod adresem liderów poszczególnych partii oraz wszystkich reprezentujących je parlamentarzystów i innych działaczy.

   Nie ma nic ważniejszego dla społeczeństwa niż edukacja! W niej kryje się dobro młodego pokolenia i przyszłość kraju.

   Jeżeli ktoś z Czytelników chciałby dołączyć do listy sygnatariuszy, bardzo proszę o przesłanie do mnie zgłoszenia pocztą elektroniczną na adres pytlak@pytlak.com.pl. Jeśli na liście mają znaleźć się dodatkowe informacje dotyczące podpisujacego, poza imieniem i nazwiskiem, proszę to wyraźnie zaznaczyć. Może to być np. zawód, pełniona funkcja, organizacja, miejscowość itp. W najbliższym czasie listę będę aktualizował codziennie.

   Przeglądając na swoim blogu wpisy z roku minionego stwierdziłem, że wyjątkowo dużo miejsca zajęła w nich polityka. To znak czasów, który wcale mnie nie cieszy, nawet jeśli pisałem głównie o polityce oświatowej.

   Zakładając z górą siedem lat temu kwartalnik „Wokół szkoły”, a dwa lata później przenosząc się z publicystyką do internetu, chciałem przede wszystkim przybliżać odbiorcom codzienne problemy edukacji, tłumacząc dlaczego pewne sprawy w szkole czy przedszkolu dzieją się tak, jak się dzieją. W intencji, by nauczyciele i rodzice w placówkach oświatowych mogli się lepiej rozumieć, i żeby sprowadzać do racjonalnego poziomu co bardziej radykalne koncepcje zmian.

   Grudzień w polityce edukacyjnej upłynął pod znakiem Lex Czarnek. To projekt ustawy zmieniającej Prawo oświatowe, oprotestowany przez opozycję i organizacje samorządowe, zwalczany przez inicjatywę „Wolna szkoła”, który chwilowo utknął w komisji sejmowej. Minister zapowiedział poprawkę, zmniejszającą liczbę głosów przypadających kuratorowi w konkursie na dyrektora placówki samorządowej. Protestujący uznali to za pewien sukces, jakkolwiek tylko najwięksi optymiści czerpią z niego nadzieję na przyszłość. Samo ustępstwo pana Czarnka jest pozorne, bowiem w projekcie ustawy wciąż pozostaje możliwość wyrzucenia dyrektora z pracy pod zarzutem niezrealizowania zaleceń pokontrolnych. To gwarantuje, że przemknięcie się w konkursie kandydata niemile widzianego przez władze może być bardzo szybko naprawione. Powód do kontroli zawsze się znajdzie, a odpowiednio sformułowane zalecenia albo wbiją delikwentowi do głowy jego aktualnie obowiązującą misję – dozorcy upaństwowionej dziatwy szkolnej, albo pozwolą w krótkim czasie naprawić niedoskonałość procedury konkursowej. W projekcie pozostaje też oręż ministra do walki ze znienawidzoną edukacją seksualną i „ideologią gender”, czyli samowładne prawo jego namiestnika-kuratora do decydowania, jakie organizacje mogą prowadzić zajęcia na terenie szkoły.

   Trudno mi w obecnej sytuacji uniknąć skojarzenia z dziełem dwóch inkwizytorów, które ujrzało światło dzienne pod koniec XV wieku, „Malleus Maleficarum” czyli „Młot na czarownice”. Oto bowiem projekty Lex Czarnek i Lex Wójcik trafiają właśnie pod obrady Sejmu. Jeśli parlamentarna maszynka do głosowania je zatwierdzi, a nie ma powodu żeby nie, bo kogo obchodzą jacyś dyrektorzy szkół, dopełni się proces całkowitego podporządkowania systemu edukacji władzy centralnej. Inkwizytor z kuratorium uzyska prawo bezpośredniej kontroli prawomyślności kierownictwa nadzorowanych placówek. Wątpliwa pociecha, że karą będzie co najwyżej więzienie, albo tylko wyrzucenie z pracy, bo epoka płonących stosów szczęśliwie należy już do przeszłości.