Blog

   Pierwsze dni lipca to dogodny moment na podsumowanie kończącego się roku szkolnego. Niestety, o minionych dziesięciu miesiącach w polskiej edukacji niewiele mogę napisać pozytywnego. Nadzieje związane ze zmianą władzy były ogromne, ale poza spektakularną podwyżką wynagrodzeń nauczycieli działania nowego kierownictwa MEN przyniosły głównie rozczarowania. „Plusów dodatnich” mógłbym poszukać na własnym podwórku, w STO na Bemowie, ale do tego potrzeba więcej oddechu i dystansu czasowego. Na pewno jednak jest to dobry moment, by podziękować ludziom, których publiczna działalność w sposób szczególny podtrzymała moja wiarę w lepszą przyszłość polskiej szkoły.

   W ramach kampanii przed wyborami samorządowymi w marcu br. wiceministra Katarzyna Lubnauer spotkała się w Kielcach z przedstawicielami środowiska oświatowego. W swoim wystąpieniu nawiązała wówczas, między innymi, do sterowanej ze sfer rządowych kampanii nienawiści, jaką rozpętano w 2019 roku wobec strajkujących nauczycieli. Wskazała jej odczuwany do dzisiaj skutek: „Często nauczyciele spotykają się z sytuacją, że rodzice traktują ich gorzej niż kiedyś, ze względu na to co pojawiało się w przestrzeni publicznej”. Zapewniła, że „nie będzie już nigdy więcej – ze strony władzy – hejtu w stosunku do nauczycieli”.

   Gabrielę Olszowską, następczynię niesławnej Barbary Nowak na stanowisku Małopolskiego Kuratora Oświaty, szczęśliwie nie pochłonęła bez reszty urzędnicza rutyna. Bardzo cenię jej wypowiedzi, pojawiające się regularnie w prasie i mediach społecznościowych, na tematy, które uważa za ważne z perspektywy swojego ogromnego doświadczenia praktyka pedagogicznego.

   Formalności, których trzeba było dopełnić po śmierci Taty spowodowały, że do Polski przyjechały moje dwie przyrodnie siostry, z urodzenia Francuzki, ale od lat mieszkające w Dubaju. Dużo młodsze ode mnie; w tej chwili matki dzieciom w wieku szkolnym. Starsza siostrzenica właśnie zdaje maturę w systemie IB, trójka rozsiana jest po odpowiednikach klas młodszych naszej podstawówki, a najmłodszy siostrzeniec studiuje jeszcze na poziomie przedszkola. Aleksandra, mama maturzystki, dobrze mówi po polsku i mogłem z nią swobodnie porozmawiać o edukacji. Marina, młodsza, rozumie polski na tyle, by czasem kiwnąć głową lub dorzucić jakieś słowo do rozmowy, ale jej dzieci też są młodsze, więc matczynych doświadczeń szkolnych do podzielenia się ma znacznie mniej. Obie mają natomiast bagaż wspomnień z własnej kariery szkolnej we Francji, nadających dodatkowy kontekst pedagogice porównawczej Polski i Dubaju.