Blog

   W połowie września Instytut Badań Edukacyjnych (IBE) opublikował projekty podstaw programowych: dla przedszkola, kształcenia zintegrowanego oraz części przedmiotów w klasach 4-8 szkoły podstawowej. Zostały one wypracowane w ciągu minionego półrocza przez zespoły ekspertów, wybranych przez Instytut spośród osób, które zgłosiły chęć udziału w tym przedsięwzięciu. Czekamy jeszcze na pojawienie się brakujących do kompletu przedmiotów przyrodniczych, wokół których najwyraźniej trwają jakieś zawirowania. Swoje zdanie o zaprezentowanych materiałach wyrażę na blogu dopiero wtedy, gdy obraz nowej koncepcji będzie pełny. W oczekiwaniu na to proponuję natomiast zwrócić uwagę na opublikowaną równolegle przez IBE, bez specjalnego rozgłosu, „Propozycję ramowych planów nauczania”, dookreśloną w podtytule jako „punkt wyjścia do projektów podstaw programowych”.

   Sukces ma wielu rodziców, porażka jest sierotą. W myśl tego porzekadła sierotą stał się nowy przedmiot szkolny – edukacja zdrowotna. Ministerstwo Edukacji Narodowej, które już wcześniej musiało przyjąć wiele bolesnych ciosów ze strony zjednoczonych w proteście sił konserwatywnych, z Episkopatem na czele, we wrześniu stało się adresatem krytyki także liberalnej części komentariatu, obserwującej, jak młodzi ludzie gremialnie rezygnują z uczestnictwa w tych zajęciach, głosując nogami za skróceniem czasu swojego pobytu w szkole. Indagowane na okoliczność tego zjawiska Ministerstwo stwierdziło, że „decyzja, czy przedmiot ma być obowiązkowy, czy nie, została podjęta po rozmowach z nauczycielami i środowiskiem szkolnym”. Cytuję te słowa za red. Olgą Szpunar z „Gazety Wyborczej”, która w artykule Pytamy Barbarę Nowacką, czy żałuje, że edukacja zdrowotna jest nieobowiązkowa. "To przez nauczycieli", przytoczyła też cały szereg głosów, z których wynikało, że to nie nauczyciele stoją za taką a nie inną decyzją.

   Zabierając publicznie głos w sprawach polskiej edukacji, nieuchronnie spotykam się z krytyką. Ponieważ jednak internet nie lubi dłuższych dyskusji i ważenia argumentów, negatywne opinie o moich artykułach (i poglądach) bywają zazwyczaj bardzo zwięzłe. Komuś nie podoba się to, co napisałem, czasem ktoś wskaże, z czym się nie zgadza, albo z nutą sarkazmu wyłoży przeciwną rację, i… w sumie tyle; po dwóch dniach zazwyczaj nikt już nie pamięta meritum sprawy.

   Muszę przyznać samokrytycznie, że moje prognozy w dziedzinie polityki nie grzeszą trafnością. Półtora roku temu byłem przekonany, że nowa władza odmieni oblicze polskiej edukacji, a teraz pozostało mi już tylko poczucie zawodu. Po kilku udanych ruchach na początku (podwyżka płac nauczycieli, wymiana kuratorów), obecnie mam wrażenie deja vu, tylko z odmiennym zwrotem ideologicznym. Owszem, jest więcej uśmiechu i padają piękne deklaracje, ale brakuje konkretnych działań, wychodzących naprzeciw największym bolączkom systemu. W zamian oferuje się nam reformę programową, po której – jeśli wierzyć ministrze Nowackiej – wszyscy: uczniowie, rodzice, nauczyciele, pokochają szkołę i będą szczęśliwi. Taki ma być skutek precyzyjnego zaprojektowania profilu absolwenta dla kolejnych etapów edukacji oraz wyposażenia nauczycieli w doskonałe podstawy programowe, metody nauczania i nowoczesne narzędzia pomiaru.