Blog

   Nie wiem, czy jest poza mną w Polsce inny dyrektor szkoły podstawowej, który ma możliwość obserwowania życia swojej placówki podczas trwającej całą godzinę przerwy obiadowej. Ze swej strony życzyłbym tego każdemu, bo jest to naprawdę niezwykłe doświadczenie.

   Przez długie lata głęboko wierzyłem, że nasza szkoła niezawodnie budzi się do życia o przewidzianej w planie godzinie 7.15. Uczciwie mówiąc, na poparcie tej wiary miałem tylko brak skarg na opóźnienia w otwarciu świetlicy, bowiem przyjście do pracy o tak wczesnej porze w celu osobistej inspekcji przekraczało granice mojej determinacji. To podszyte lenistwem zaufanie do personelu zostało mi jednak w końcu wynagrodzone. Po zainstalowaniu systemu nocnego dozoru elektronicznego przekonałem się, że jest on wyłączany zawsze, mniej więcej, dziesięć minut po siódmej. Teraz już z czystym sumieniem śpię pół godziny dłużej, by pojawiać się w porze, kiedy uczniowie i nauczyciele tłumnie ściągają na lekcje.

   Zrobiłem miesięczną przerwę w publikowaniu na blogu. Z dwóch powodów. Po pierwsze, zacząłem porządkować informacje na temat programu STO na Bemowie. Diabli wiedzą, jak potoczy się dalej historia polskiej edukacji, więc postanowiłem zebrać jednym miejscu to, co wydaje mi się cenne w dorobku pedagogicznym kierowanej przeze mnie placówki. Może to kogoś jeszcze zainspiruje, a może po prostu uzyska walor pamiątki. Mam nadzieję skończyć tę pracę jeszcze w sierpniu i ogłosić jej efekty Urbi et Orbi, na blogu, oczywiście.

   Drugi powód przerwy jest prozaiczny. Po prostu żaden bieżący temat nie "zakręcił" mną aż tak bardzo, by skłonić do pisania, szczególnie w obliczu braku wiary, że w środku wakacji znajdzie się znacząca grupa zainteresowanych czytelników. Jeśli komuś jednak brakuje Pytlaka - komentatora na blogu, może liczyć, że w niedługim czasie coś nowego opublikuję. Wyczuwam nadchodzące powoli przebudzenie.

   Dzisiejszy artykuł jest przypadkowym skutkiem mojej kronikarsko-muzealnej aktywności. Dla oszczędności czasu szukałem w dawnych materiałach gotowego już wyjaśnienia, co to jest Wszechnica szkolna. Znalazłem artykuł, który zahacza o ten temat. Wydał mi się ciekawy, choć - jak wszystkie świadectwa historyczne (liczy sobie bowiem lat dziesięć) - głównie jako ciekawostka. Dzielę się nim w tym miejscu, jeszcze w ramach sezonu ogórkowego w edukacji (choć trudno powiedzieć, czy to pojęcie ma jeszcze sens w czasach nieustannej erupcji sensacyjnych informacji).

   W fejsbukowej grupie Ja,Nauczyciel pojawiła się ostatnio taka oto prośba o radę:

Czy jakby zaproponowali Wam wychowawstwo w szkole podstawowej przy gołym etacie, to wzięlibyście? Proszę o rady, nigdy nie byłam. Czy więcej jest plusów czy minusów? Kusi mnie dodatkowy grosz.

   Już z samej analizy ponad stu pięćdziesięciu komentarzy można uzyskać panoramiczny obraz sytuacji. Większość odpowiedzi jest na nie. Pozytywnych naliczyłem około dziesięciu, przy czym wszystkie eksponują głównie satysfakcję z kontaktów z dziećmi. O rodzicach mowa raczej w tonie przestrogi, o obowiązkach, że duże, trudne do przewidzenia, a o pieniądzach (wyłącznie o „urzędowej” stawce dodatku do pensji 300 złotych)…, że to faktycznie tylko „dodatkowy grosz”, niewspółmierny do wysiłku.