Zapiski inżyniera Pytlaka

   Zakończyła się okupacja i życie mojego Taty, już wczesnego nastolatka, nabiera znamion normalności. Pierwsza prawdziwa szkoła, niezbyt miłe, ale zakończone szczęśliwie kontakty z doktorami... Nie musimy jednak długo czekać, by stać się świadkami wyczynu podróżniczego, który dla nas dzisiaj wydaje się dziecięcym doświadczeniem z innej planety. Zresztą, chyba nawet wtedy było to coś...

   Podczas czytania tego odcinka proponuję czerpać z niego optymizm. Po największej burzy zawsze w końcu pojawia się słońce. I po pandemii też tak będzie!

   Drugi odcinek wspomnień Ryszarda Pytlaka ukazuje okupacyjną codzienność widzianą oczami kilkuletniego chłopca. Przyzwyczajeni do narodowej martyrologii i heroizmu możemy poczuć się lekko zszokowani czytając, że dla autora okupacja "zaczęła się bardzo dobrze", zaś jego głównym zajęciem po wyjeździe z Warszawy na wieś nie było śpiewanie po kryjomu polskiego hymnu, ale… pasanie zwierząt gospodarskich. Jest przy tym mój Ociec szczerym patriotą, tyle że duma narodowa nie przesłania mu we wspomnieniach prozaicznych realiów, w których mało było pomnikowego heroizmu, za to sporo przygód, budujących zazwyczaj życiowe doświadczenie kilkulatka. Nawet w tak trudnych czasach.
Tych, którzy wypatrują zapowiedzianych przeze mnie obrazów z czasów powojennych spieszę poinformować, że wspomnienia okupacyjne wypełnią jeszcze jeden odcinek "Zapisków inżyniera Pytlaka", a potem już przejdziemy do historii lat późniejszych, paradoksalnie, daleko mniej znanych z wiarygodnych opowieści, niż czasy wojny.