Blog

W 39. numerze tygodnika „Przegląd” Tomasz Jastrun dzieli się odczuciami po podwyżce swoich świadczeń kombatanckich. Urzędowe pismo w tej sprawie otrzymał wraz z listem od premiera Morawieckiego, jak pisze: „…podniosłym, nawet patetycznym, o wdzięczności, o zasługach”… Poeta, pisarz i felietonista, znany jako zaciekły wróg PiS, z niejakim zakłopotaniem przyznaje, że poczuł „coś… coś jakby wdzięczność”. Jest zakłopotany, bo doskonale zdaje sobie sprawę, że to gest władzy wynikający jedynie z przedwyborczego wyrachowania. A jednak… skuteczny. Swoje odczucia przyrównuje Jastrun do odruchu psa, któremu rzucono właśnie mięsistą kość.

   Równo z końcem przerwy obiadowej szkolne korytarze pustoszeją, bez dzwonka i żadnego innego sygnału, niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. To znak, że nadszedł najprzyjemniejszy czas nauki – zajęcia dodatkowe, które uczniowie wybierają samodzielnie, według własnego uznania, bez rygoru ocen i egzaminów. Nic dziwnego, że w takiej sytuacji chętnie i sprawnie trafiają we właściwe miejsca.

   Około wpół do dziewiątej korytarze szkolne pustoszeją. Znikają z nich zapóźnieni uczniowie i ostatni rodzice, którzy załatwili już swoje sprawy w sekretariacie. Mogę zaszyć się w gabinecie, w którym spędzam pozostałą część pierwszej lekcji. Nie żebym lubił pracę biurową, nic z tych rzeczy. Po prostu rano zawsze muszę „zebrać się z rozumem”, to znaczy ustalić hierarchię spraw pilnych, bardzo pilnych i pilnych ekstremalnie, którym powinienem poświęcić uwagę dzisiaj (albo przedwczoraj), uwzględniając oczywiście również to, co narodziło się tego poranka, i dotarło do mojego gabinetu wraz z nieocenioną panią Krysią z sekretariatu, albo z jakimś zaaferowanym nauczycielem. Potem muszę się tym wszystkim zająć.

   Opublikowana przeze mnie na fejsbuku ocena opisowa, jaką otrzymałem od grona pedagogicznego z okazji jubileuszu XX-lecia STO na Bemowie, zainteresowała wiele osób. Odnalazłem ją pracując intensywnie nad zebraniem w jednym artykule najrozmaitszych informacji dotyczących programu działania naszej szkoły. Grzebiąc jeszcze dłużej w archiwach natrafiłem na wiele innych całkiem sympatycznych dokumentów. Zdradzę w tym miejscu, że publikacja na temat programu STO na Bemowie będzie miał formę menu z restauracji. A jak lokal chce być elegancki, kelner powinien podać czekadełko. Takim czekadełkiem, które w najbliższych dniach zaoferuję czytelnikom, będą moje impresje na kanwie spacerów dyrektora po szkole. Powstałe kilka lat temu opisują, co prawda, świat nieco inny niż obecnie, ale mam nadzieję, że dobrze oddadzą ducha, który na razie jeszcze uparcie nie gaśnie...