Blog

   Potężne zamieszanie, jakie w związku ze strajkiem nauczycielskim powstało wokół kwietniowych egzaminów, niejako przy okazji wyzwoliło dyskusję na temat samego sensu ich przeprowadzania. Ja też zabrałem w niej głos, w artykule na temat testomanii, opowiadając się za zniesieniem powszechnego egzaminowania. Uzupełniając tamten wywód dodam jeszcze w tym miejscu, że mimo tak krytycznego spojrzenia uznaję sens utrzymania obecnej formy egzaminu maturalnego, bowiem jest on adresowany tylko do części młodych ludzi, w szczególności aspirujących do wyższych studiów. Co do wcześniejszych etapów nauki uważam natomiast, że nie od rzeczy byłoby stworzenie systemu dobrowolnych testów z niektórych przedmiotów nauczania, wzorowanego na certyfikatach językowych (typu KET, PET albo FCE z języka angielskiego). To jednak temat do przemyślenia w mniej ciekawych czasach.

   Kiedy piszę te słowa, jeszcze nie wiadomo, czy egzamin gimnazjalny w roku 2019 odbędzie się w zaplanowanym terminie. I czy w ogóle kiedykolwiek się odbędzie, jeśli akcja strajkowa nauczycieli uniemożliwi jego przeprowadzenie od 10 kwietnia. Przedstawiciele rządu nieustannie apelują, aby strajkujący nauczyciele zawiesili protest na czas egzaminu, by umożliwić młodym ludziom godne i spokojne przeżycie tego wydarzenia. Cóż, brzmi to cokolwiek nieszczerze w ustach ludzi, którzy odpowiedzialni są za trwającą od niemal dwóch lat psychozę związaną z kumulacją dwóch roczników (a nawet dwóch i pół) w rekrutacji do szkół ponadgimnazjalnych/ponadpodstawowych. Trudno w takiej sytuacji o spokój, nawet gdyby wszystko przebiegało w atmosferze nauczycielsko-rządowej sielanki, pod sztandarem z wyhaftowanym napisem „Kochajmy się!”. Nawet wtedy bowiem jakaś część młodych ludzi byłaby z założenia skazana na przegraną, aby wygrać mogli inni.

   W powodzi emocjonalnych wypowiedzi, jakie nauczyciele i rodzice umieszczają w internecie w obliczu możliwego strajku szkolnego, sporadycznie tylko pojawiają się głosy traktujące obecny protest w szerszym kontekście, bardziej refleksyjnie. Nie tylko jako rozpaczliwy wyraz walki spauperyzowanej grupy zawodowej o godziwe wynagrodzenia i szacunek społeczny, ale także świadectwo choroby drążącej system oświaty, dotykającej samego sensu jego istnienia.

O ile tydzień temu nie udało mi się wystąpić w TVP Info, o tyle tym razem – wszystko na to wskazuje – zaistnieję przed kamerami Polsatu, a dokładniej kanału POLSAT Rodzina, w programie Mamma mia! (emisja w środę, 20.03. godz. 9.00 i 22.00). Zaproszono mnie do nagrania krótkiej rozmowy na temat „Jaki powinien być dobry nauczyciel?”. Czas – 10 minut, z czego część dla prowadzących, część dla przemiłej pani, która wspólnie ze mną gościła w studiu – dla mnie pozostało jakieś 3-4 minuty. Zbyt mało, żeby powiedzieć wszystko, co wydaje się istotne w temacie. Nie mam wszakże pretensji, bo wiedziałem, na co się piszę, i w ogóle rozmowa była super-sympatyczna (kto chce, niech sobie obejrzy). W rezultacie jednak pozostałem z przygotowaną zawczasu ściągawką, z której zdążyłem wyartykułować tylko niektóre myśli. Żeby pozostałe się nie zmarnowały, podrzucam Czytelnikom bloga ad hoc taki krótki (jak na mnie) wpis, bez żadnego trybu.