Blog

   Po raz kolejny postanowiłem poświęcić artykuł jednemu z najważniejszych aktorów na współczesnej scenie oświaty i wychowania młodego pokolenia, a mianowicie smartfonowi. Ten, w zależności od punktu widzenia, dar od Boga albo wynalazek Szatana, niewątpliwie stał się źródłem wielu wyzwań, przed którymi stają dzisiaj wszyscy wychowawcy.

   W ciągu ostatnich miesięcy zauważyłem szybko rosnącą grupę rodziców, zaniepokojonych fatalnymi skutkami „cyfryzacji” swoich dzieci. Uważam to za bardzo pozytywne zjawisko, bowiem cokolwiek mądrego można zrobić z problemami wynikającymi z rozpowszechnienia urządzeń mobilnych, wymaga świadomej, przemyślanej i zgodnej aktywności wszystkich dorosłych znajdujących się w otoczeniu młodego człowieka.

   W sobotni, ciepły wieczór przedwyborczy wybrałem się na wycieczkę po Warszawie. Wsiadłem do niemal pustego tramwaju, który obiecywał przewiezienie mnie z Bemowa do Centrum. Na kolejnym przystanku dosiadło się kilka osób, a że za oknem widać było głównie ciemność, zacząłem obserwować współpasażerów. Moją uwagę przykuło troje młodych ludzi. Krępy, może osiemnastoletni chłopak wyraźnie był pod wpływem. Niepewnie przesuwał się w głąb wagonu, kurczowo chwytając poręcze, by wreszcie z ulgą osiąść na fotelu, tuląc do piersi zamkniętą butelkę piwa. Dwie, na oko czternastoletnie dziewczyny, które wsiadły innymi drzwiami, najwyraźniej koleżanki, równie niepewnie przeszły kilka metrów i opadły na sąsiadujące ze sobą siedzenia. Ani na moment nie oderwały przy tym wzroku od trzymanych na wysokości twarzy smartfonów.

   Lubię grać w siatkówkę i lubię kibicować tej dyscyplinie sportu. A że polskie reprezentacje odnoszą sukcesy, śledzenie ich poczynań jest tym bardziej przyjemne. Oczywiście, zdarzają się wpadki, jak półfinałowa porażka męskiej drużyny ze Słowenią w Mistrzostwach Europy. Ale nawet ów przypadek przyniósł mi pewien pożytek, bo medialne echa przegranego meczu stały się inspiracją do napisania tego oto artykułu.

   Początek roku szkolnego to tradycyjny już czas życzliwych pytań pod moim adresem, typu „Jak tam, panie Dyrektorze, gotowi do pracy?!” albo „Cieszy się Pan z powrotu do szkoły po wakacjach?”. Odpowiadam, że gotowi chyba jesteśmy, choć z roku na rok kosztuje to coraz więcej wysiłku, ale naturalną (jeszcze) radość z rozpoczęcia roku szkolnego skutecznie mąci obawa, jakie to niemiłe niespodzianki przyniesie życie. Na dyrektorów szkół, szczególnie w dużym mieście, czeka ich bowiem dzisiaj bardzo wiele. Nie tylko spowszedniałe już nagłe odejścia nauczycieli i gorączkowe poszukiwanie kandydatów na ich miejsce. Także wciąż kręcące się koło ruletki, którą imitują rodzicielskie decyzje o zmianie szkoły, nawet dzień przed końcem wakacji, co ma swoje konsekwencje ekonomiczne i organizacyjne. Albo przebój tego lata, czyli kumulacja licealna i rozpaczliwa walka o ograniczenie jej skutków…