Blog

   Jak ten świat się zmienił! Jeszcze cztery lata temu narzekałem, że całe zainteresowanie mediów edukacją ogranicza się do sztampowych publikacji fabrykowanych tuż przed 1. września („Uczniowie wracają do szkół”) i pod koniec czerwca („Wakacje! Jaki był ten rok szkolny?!”). A teraz bez przerwy pojawiają się nowe materiały i to w poważnych publikatorach. Źródłem potężnego wzmożenia medialnego stała się pandemia, która pokazała ludziom dotychczas nieświadomym, szczególnie rodzicom uczniów, różne wady systemu oświaty. Ruch w interesie medialnym napędza też skandalista Przemysław Czarnek ulokowany w ministerialnym fotelu. A od dwóch lat zawsze w sierpniu pojawia się wątek braku nauczycieli. Rok po roku z coraz większym natężeniem.

   Z uwagą obejrzałem konferencję prasową wiceministrów edukacji i nauki Marzeny Machałek i Tomasza Rzymkowskiego, którym towarzyszył wiceprezes Rządowej Agencji Rezerw Strategicznych Przemysław Bryksa, poświęconą przygotowaniom do powrotu uczniów do szkół. Materiał filmowy, na który złożyły się wystąpienia tych trzech osób, został opublikowany na stronie internetowej MEiN w dniu 30 lipca.

   Niestety, jak to już stało się oświatowym zwyczajem, konferencji nie towarzyszyły pytania. Podjęty temat budzi powszechne zainteresowanie, a już w przypadku dyrektora szkoły stanowi kwestię wręcz fundamentalną dla pracy, którą musi wykonać w sierpniu. Ewentualne pytania mogłyby objawić rządzącym jakieś problemy, które mogli przeoczyć. 

   Niniejszy tekst zamieszczam tutaj za zgodą całego zespołu autorów, którzy rojno i gwarno przez kilka godzin obsiadali rudawkowego laptopa. To spontaniczny zapis przygody, jaka spotkała grupę kolonistów podczas zajęć terenowych w augustowskiej puszczy. Nie oddaje zapewne w pełni dramaturgii wydarzeń – dość powiedzieć, że kiedy w roli amerykańskiej kawalerii przybyłem na pomoc, właśnie wyłaniali się z mroku puszczy niczym Drużyna Pierścienia, wszyscy od stóp do głów pokryci bagienną skorupą. Dziesięciu śmiałków, w tym trójka nauczycieli: anglistka Magda, historyk Bartosz i bibliotekarz Krzyś, przeżyło tego dnia swoją życiową przygodę.

   Oddaję zatem głos naocznym świadkom wydarzeń…

   Technika jest prosta. Każdy uczestnik kolonii pisze jedno zdanie listu do rodziców. Zupełnie dowolne, nie wiedząc, co piszą inni. Następnie zbieramy te wszystkie zdania i składamy z nich list. W ten sposób powstaje uśredniony komunikat dla rodziny.

   Nie inaczej uczyniliśmy w tym roku, a efekt prezentuję poniżej, wraz z dwoma listami archiwalnymi, sprzed dziesięciu i sprzed siedmiu lat. Tegoroczny tekst jest krótszy, bo mamy trochę mniej uczestników i są oni starsi niż przed laty. Swoją drogą to ciekawe, że uczniowie im dłużej uczą się pisać, tym mniej chętnie piszą...

   Miłej lektury!