Blog

   Rząd zamierza wysłać dyrektorów szkół i nauczycieli na pierwszą linię walki z pandemią! Poważnie!

   Jeśli wierzyć zapowiedziom płynącym z Ministerstwa Edukacji i Nauki, mamy w pierwszych tygodniach września pokierować akcją informacyjną adresowaną do…, hmm…, …uczniów? …rodziców?, jakoś zaagitować ich do zaszczepienia się przeciw COVID-19, no i zorganizować akcję szczepień na terenie swoich placówek. A wszystko to bez śladu marchewki czy – jak kto woli – kija, jakim mogłoby być, na przykład, ograniczenie wstępu osobom niezaszczepionym do instytucji kultury czy obiektów sportowych. Co praktykuje się już w niektórych krajach.

   Chociaż tradycję sezonu ogórkowego w publikatorach internet zdołał bardzo osłabić, postanowiłem jednak zadośćuczynić jej, poświęcając artykuł tematyce lżejszej niż zwykle, a mianowicie olimpiadzie. Nie znaczy to jednak, że rezygnuję w nim z poważnej refleksji czy jakiegoś odniesienia do edukacji – wilka ciągnie do lasu. Jeśli ktoś jednak uzna moje wywody za zbyt radykalne czy nazbyt wydumane, niech po prostu złoży to na karb kanikuły albo rozczarowania wiernego kibica skromnymi na razie osiągnięciami polskich sportowców w Tokio.

   Fiasko próby przegłosowania w Sejmie wotum nieufności dla ministra edukacji i nauki Przemysława Czarnka było do przewidzenia. Po pierwsze, rządząca koalicja wciąż trzyma się nieźle. Po drugie – marszałek Sejmu zarządza głosowania wtedy, kiedy z kuluarów wiadomo, że wynik będzie po myśli sejmowej większości. Po trzecie wreszcie, chociaż minister Czarnek jest w oczach opozycji uosobieniem anty-cnót wszelakich, to w swoich działaniach skutecznie bierze pod opiekę rozedrgane emocje znaczącej części społeczeństwa, nie tylko zdeklarowanych zwolenników PiS, ale także niemałej rzeszy ludzi politycznie obojętnych.

   Kiedy ostatnio wyjaśniłem Czytelnikom bloga, dlaczego nie napisałem jeszcze książki o swojej szkole, otrzymałem wiele wyrazów wsparcia i zachęty, aby nadrobić ten brak. Odezwały się zarówno osoby znane mi, których zdanie bardzo cenię, jak nieznane, którym też bardzo dziękuję za zaangażowanie. W zasadzie powinienem więc rzucić wszystko i zabrać się do pisania mojego opus magnum, ale powstrzymuje mnie nie tylko wspomniany wtedy brak pewności siebie, ale także twarde dane dotyczące społecznego zapotrzebowania na moją twórczość pedagogiczną. Otóż papierowy kwartalnik „Wokół szkoły”, który wydawałem w latach 2014-2019, nie okazał się sukcesem, ani pod względem zainteresowania, ani finansowym. Kładę to na karb ogólnie malejącego zainteresowania słowem drukowanym, tudzież łatwością, z jaką można docierać do różnych treści drogą elektroniczną, co oszczędza mitręgi zamawiania, kupowania, przesyłania, wertowania i składowania wydania papierowego. Ewentualna książka byłaby też niczym innym, jak bytem papierowym. Dlaczego miałby ją spotkać lepszy los, niż perły moich myśli spoczywające w zakurzonych egzemplarzach kwartalnika „Wokół szkoły” na półkach w magazynie?