Blog

   Zapewne wielu rodziców odczuwa emocje w związku z zapowiedzianą na 6. maja możliwością wznowienia opieki nad dziećmi w żłobkach i przedszkolach. Ich źródłem może być nadzieja na przywrócenie odrobiny normalności w życiu podczas pandemii. Może być również obawa przed zagrożeniami zdrowotnymi dla dziecka, a pośrednio także domowników. Zapewne wielu osobom oba te uczucia towarzyszą równocześnie. Ja również przeżywam emocje. W szkole podstawowej, której jestem dyrektorem, działa „zerówka”, czyli oddział przedszkolny. Jestem zatem osobiście zainteresowany rozwojem sytuacji.

   W toczącej się w internecie dyskusji na temat zdalnego nauczania dają się zauważyć oznaki satysfakcji, że polskie szkolnictwo w szybkim stopniu nadrabia braki jeśli chodzi o korzystanie z nowoczesnych technologii. Pod przymusem, ale jednak.

   Faktycznie, nadspodziewanie przydatne w komunikacji okazały się e-dzienniki, powszechnie posługujemy się pocztą elektroniczną, stopniowo opanowujemy wykorzystanie platform internetowych do organizacji spotkań wideo z uczniami i w gronie pedagogicznym, bierzemy udział w niezliczonych telekonferencjach. W tym ostatnim przypadku odkrywamy wręcz urok możliwości kontaktu z ludźmi z całej Polski bez potrzeby przemieszczania się. Wytyczamy szlak, prowadzący, zdaniem niektórych, do zupełnie nowej szkoły, zdolnej w pełni wykorzystać dobrodziejstwa współczesnych technologii.

   Komentarze są solą debaty internetowej. Niestety, z reguły pojawiają się kiedy wielu czytelników przeczyta już artykuł; czasem widoczne są tylko niszowo, pod jakimś udostępnienieniem na fejsbuku. Na ogół pozostają nieznane większemu kręgowi odbiorców.

   O tyle szkoda, że czasem wnoszą coś do tematu albo choćby po prostu zasługują na odpowiedź, która mogłaby zainteresować też innych czytelników. Z tego powodu postanowiłem dzisiaj przytoczyć w kolejnym wpisie dwa komentarze do artykułu „Dylatacja czasu zdalnego nauczyciela i bliskiego rodzica". Nie jest moim celem przekonanie PT Komentatorów, bowiem szanuję ich prawo do własnych opinii, ale mam wrażenie pewnego nieporozumienia, które chcę wyjaśnić na użytek wszystkich czytających te słowa.

   Kilka dni zbierałem się, by przekazać nauczycielom i rodzicom w STO na Bemowie jednobrzmiący opis naszej obecnej strategii, skorygowanej względem przyjętych początkowo założeń. Kiedy jednak doszedłem w pisaniu do dziewiątej strony uznałem, że w takiej formie nikt tego z pożytkiem nie przyswoi. Podjąłem więc drugą próbę, której efekt liczy niewiele ponad dwie strony, a zawiera wszystko, co wydaje mi się istotne z punktu widzenia organizacji pracy dziecka i współpracy dom-szkoła.

   Naszym podstawowym celem pozostaje zapewnienie dzieciom w tym trudnym czasie pożytecznego zajęcia, motywowanie do własnej aktywności, a przede wszystkim rozwijanie ich umiejętności samokształcenia.

   Większość rodziców i uczniów w klasach 4-6 STO na Bemowie pozytywnie oceniła sposób pracy, jaki przyjęliśmy na początku przymusowej przerwy w zajęciach. Postawiliśmy na samodzielną aktywność. Z upływem czasu pojawiły się jednak oczekiwania, że nauczyciele bardziej aktywnie wskażą zagadnienia do nauki i pomogą uczniom w zdobywaniu wiedzy. Pojawiła się tęsknota za „prawdziwą nauką”, rozumianą jako spotkanie z nauczycielem. Zmiany, które wprowadzamy, stanowią próbę wyjścia naprzeciw tym oczekiwaniom, jednak w taki sposób, by nie stracić waloru samodzielnej aktywności poznawczej uczniów.