Blog

   Od szeregu lat z niepokojem obserwujemy postępujący proces zapaści polskiego systemu edukacji, pogłębiony szczególnie przez źle zaprojektowaną i przeprowadzoną bez żadnego względu na potrzeby uczniów tzw. reformę Zalewskiej. Wielokrotnie na różnych forach dawaliśmy wyraz naszej niezgodzie na ten stan rzeczy, wskazując także możliwości rozwiązywania różnych problemów. Niestety, autorytarny sposób zarządzania polską oświatą wyklucza wprowadzanie w niej pożądanych zmian. Nasza praca jako osób zarządzających szkołą sprowadza się do mozolnego radzenia sobie ze skutkami kolejnych decyzji władz, z poczuciem utraty dorobku lat minionych i brakiem perspektyw na przyszłość.

   Kotek eksplodował – mamy w STO na Bemowie nauczanie hybrydowe!

   Dla niezorientowanych – do gry w „Eksplodujące kotki” porównałem w jednym z sierpniowych felietonów perspektywę powszechnego powrotu uczniów do szkół w warunkach pandemii. Odrobina pecha przy losowaniu karty i… "Bum!" czyli koniec stacjonarnej nauki. No i wyciągnęliśmy w naszej szkole taką kartę od losu, w wyniku czego mamy już oficjalnie, z aprobatą Sanepidu, nauczanie na odległość, choć tylko w trzech klasach. A ja, siedząc w domu na kwarantannie, po zakończeniu (na dzisiaj) zdalnego pełnienia obowiązków, analizuję sobie to, o czym informują media, i zestawiam z własnymi doświadczeniami, które zbieram od kilku dni jako dyrektor zainfekowanej szkoły. Obraz układa mi się klarowny, choć nie do końca zgodny z powszechnymi wyobrażeniami i odczuciami. Postanowiłem podzielić się nim tutaj na użytek wszystkich, którzy jeszcze nie eksplodowali, albo mają kłopot ze zrozumieniem, co jest właściwie grane.

   Po raz kolejny wystąpiłem w roli prelegenta podczas konferencji z cyklu „Inspiracje”, organizowanej przez Edunews.pl i personalnie Marcina Polaka. Odbyła się ona tym razem w formule hybrydowej, tzn. w obecności mniejszej niż zazwyczaj liczby uczestników na miejscu, za to z widzami korzystającymi z transmisji online.

   Przypadło mi niewdzięczne zadanie wystąpienia pod sam koniec imprezy, po wielu prelegentach prezentujących konkretne pomysły nowych i/lub sprawdzonych rozwiązań. Temat, który podjąłem: „Pandemia – bodziec dla rozwoju czy epitafium dla systemu edukacji” nie miał zbyt optymistycznego wydźwięku, co zresztą – stwierdzam to samokrytycznie – stało się ostatnio znakiem firmowym moich wypowiedzi. Niestety, czasy są takie, że nawet człowiek sukcesu na niwie edukacji, za jakiego z pewnością mogę się uważać, więcej energii poświęcać musi chronieniu dotychczasowego dorobku, aniżeli snuciu planów i poszukiwaniu pomysłów na przyszłość. A przynajmniej ja tak to odczuwam.

   Co do tego, że szkoła w Polsce musi się zmienić, panuje w narodzie zgoda wręcz niezwykła. Podzielają ten pogląd osoby zaangażowane w ruch Budzących się Szkół, rzecznicy szerokiego zastosowania nowych technologii w edukacji, refleksyjni pedagodzy dzielący się ze światem swoimi przemyśleniami. Także nauczyciele, których coraz bardziej uwierają nie tylko niskie płace, ale też rosnące trudności w ogarnianiu problemów dzieci i rodziców oraz bezmiar urzędowych wymagań. Również rodzice, powszechnie borykający się ze szkolną rzeczywistością swoich pociech. Uważa tak wreszcie sam pan minister Piontkowski, zachwalając obecną „reformę” jako drogę wiodącą do nowej, lepszej szkoły. A jednak, zamiast powszechnego porozumienia, mamy w polskiej edukacji coś w rodzaju stanu wojennego. Niemal wszyscy są mniej lub bardziej niezadowoleni. No, może poza szefem MEN i jego współpracownikami, którzy prezentują granitowe przekonanie, że dzięki ich działaniom wyłania się właśnie z niebytu alternatywny świat oświatowego szczęścia.