Blog

   Oto informacja, która poruszyła ostatnio bańkę informacyjną skupioną wokół problemów polskiej oświaty: Dariusz Martynowicz, Nauczyciel Roku 2021, rezygnuje z pracy w Małopolskiej Szkole Gościnności. Odchodzi za stanowiska nauczyciela języka polskiego w tej publicznej placówce, choć, jak deklaruje, zamierza nadal zajmować się edukacją, która jest jego życiową pasją. Można się domyślać, że świetny ów pedagog trafi do sfery niepublicznej, w której ostatnio, obok tradycyjnych szkół, powstają także liczne inicjatywy adresowane do młodych ludzi korzystających z edukacji domowej, lub po prostu poszukujących dodatkowych źródeł wiedzy. Każdy, kto zna obecne realia polskiego systemu, wie, że to jedna z niewielu dróg, jakie ma do dyspozycji nauczyciel, jeśli chce pozostać wierny swojemu powołaniu. Taki, który nie jest w stanie dłużej godzić się na nędzę materialną, archaiczne programy, autorytarny styl zarządzania oraz brak perspektyw rozwoju, charakteryzujące polskie szkolnictwo pod rządami Przemysława Czarnka.

   Od pewnego czasu nie mogę wyjść ze zdumienia, jak mało znaczy dla Polaków edukacja. Nie chodzi nawet o widoczny brak społecznego zapotrzebowania na radykalne zmiany, odpowiednie do realiów XXI wieku. Bardziej uderza mnie obojętność w obliczu mnożących się problemów: gwałtownego demontażu poprzedniego systemu, czego ukoronowaniem dla najbardziej poszkodowanego rocznika będzie katastrofa maturalna AD 2023, wielkiej improwizacji zdalnego nauczania w dobie pandemii, a ostatnio nagłego wtłoczenia do polskich placówek blisko dwustu tysięcy uczniów z Ukrainy. Wspomniane wydarzenia, oraz wypływające z nich wypalenie zawodowe rzeszy nauczycieli i powszechna dzisiaj w tym zawodzie frustracja materialna, wobec samozadowolenia władz ministerstwa tworzą obraz zbliżającej się zapaści. Najwyraźniej jednak nie budzi to sprzeciwu, czy choćby tylko niepokoju szerszych kręgów społeczeństwa.

   „Polska 2050” ogłosiła swój program dla edukacji. To pierwsze obszerne opracowanie na ten temat po stronie szeroko rozumianej opozycji. I chociaż żal ściska mi serce z powodu ogólnego braku reakcji na niedawny apel blisko dwustu sygnatariuszy o połączenie sił i stworzenie wspólnego programu partii opozycyjnych w tej jakże ważnej dziedzinie, pocieszam się, że nawet najdłuższą drogę zaczyna się od pierwszego kroku. Być może wykonało go właśnie ugrupowanie Szymona Hołowni. Nie tracę więc wiary, że ponadpartyjne porozumienie dla edukacji w naszym kraju jest możliwe i kiedyś przyoblecze się w ciało.

   Sztukmistrz z Lublina, pan minister Czarnek, raczył zaproponować, by każdy nauczyciel w ramach swojego czasu pracy musiał odbyć godzinę konsultacji dla uczniów. Tym samym przywrócił ideę „godzin karcianych”, którą w swoim czasie pogrzebała i przebiła osinowym kołkiem jego poprzedniczka, Anna Zalewska, ogłaszając to wówczas wielkim tryumfem woli wobec błędów i wypaczeń koalicji PO-PSL.