Blog

   18 stycznia zmarła moja Mama. Wspominam o tym niezwykle smutnym dla naszej rodziny wydarzeniu tytułem usprawiedliwienia nieterminowych ostatnio wpisów, a nade wszystko dlatego, że w bezkresie tego, co Jej zawdzięczam, mieści się także znaczna część mojej pedagogicznej osobowości, manifestującej się między innymi wpisami w tym blogu. Rzecz może o tyle dziwna, że Mama, poza wychowaniem jedynego syna, z pedagogiką nie miała nic wspólnego. Co więcej, Jej zasługi w tej dziedzinie wynikły głównie z tego, czego nie zrobiła, czyli z wychowawczych zaniechań, podyktowanych intuicją lub po prostu zdrowym rozsądkiem. Pragnę to podkreślić na użytek tych Czytelników, którzy zachodzą w głowę, co jeszcze mogą zrobić ku pożytkowi swoich dzieci.

   Tytuł dzisiejszego wpisu nie jest bynajmniej pomyłką, choć znana sentencja głosi, że to historia jest nauczycielką życia („Historia magistra vitae est”). Takie też panuje powszechne przekonanie – że doświadczenia poprzednich pokoleń mogą służyć za wskazówkę co do możliwych następstw pewnych zjawisk, ludzkich działań czy wydarzeń, mających już swój precedens w przeszłości. Mogą służyć, co nie znaczy, że służą. Powtórki historycznych błędów i wypaczeń zdarzają się często, zazwyczaj w połączeniu z głęboką wiarą nowego pokolenia, że tym razem wszystko wyjdzie lepiej. Niestety, w praktyce na ogół okazuje się, że powielane błędy ponownie prowadzą do marnych skutków. Wygląda więc na to, że historia, jeśli nawet jest nauczycielką mądrą, to nieskuteczną. A może to tylko kwestia ludzkiej natury, że jesteśmy mało pojętnymi uczniami?!

   Dzisiaj też będzie o „dobrej zmianie”, ale na końcu wpisu. Zacząć muszę od bolesnego rozrachunku z teraźniejszością. Wybory prezydenckie w USA wygrał Donald Trump, co w moim odczuciu stanowi o końcu pewnej epoki. Jak dotąd, mimo zmian politycznych, do których doszło ostatnio w naszym kraju, mimo kryzysu Unii Europejskiej, związanego z uchodźcami, mimo Brexitu, żyłem w przeświadczeniu, że wszystko to są tylko odpowiedniki czkawki, no dobrze, pewnego paroksyzmu życia społecznego, i wystarczy tylko poczekać, a wszystko wróci do normy. Tak myślałem aż do dnia wyboru nowego prezydenta USA. Wtedy poraziła mnie refleksja, że jeżeli nawet tam liberalne elity społeczeństwa poniosły klęskę, to znaczy, że problem jest bardzo poważny i dotyczy całego świata.

   Początek jesieni upływa pod znakiem mobilizacji przeciwników chaosu w edukacji, czyli reform zapowiadanych przez panią minister Zalewską. Obok wcześniejszych petycji, wezwań i apeli rozpowszechnianych w internecie oraz publicystyki wskazującej rozmaite (delikatnie mówiąc) mankamenty „dobrej zmiany”, pojawiły się manifestacje uliczne. Każdy, kto zdaje sobie sprawę, jak trudno jest skłonić nauczycieli do aktywnego protestu, doceni, pozornie tylko skromną, szacunkową liczbę 20-25 tysięcy uczestników pikiet przed urzędami wojewódzkimi, które odbyły się 10 października pod egidą Związku Nauczycielstwa Polskiego.