Blog

  Niestety, jak to często się zdarza, interesujacy komentarz do mojego ostatniego felietonu pojawił się na fejsbuku, gdzie umknie zapewne wielu odbiorcom (szczególnie tym, którzy odwiedzają mojego bloga inną drogą), a i moja odpowiedź, na którą mam ogromną ochotę, dotarłaby też tylko do niektórych. Dlatego pozwalam sobie opublikować postscriptum, inspirowane komentarzem pani Anny-Marii Wołyniak (serdeczne pozdrowienia i podziękowanie!), który na użytek Nie-Korzystających-z-Fejsbuka pozwolę sobie najpierw zacytować poniżej.

   Dzień, w którym obchodziliśmy w naszej Szkole Święto Edukacji Narodowej – piątek, trzynastego – nie tylko nie przyniósł pecha, ale dostarczył dużo dobrej zabawy, a nawet trochę wzruszeń.

   Zacznę od końca, może nie tego najzupełniejszego, kiedy to znaczna część personelu zebrała się, jak zwykle, z Panią Prezes naszego koła STO, Violettą Ciećwierz, oraz zespołem kierowniczym na okolicznościowym spotkaniu wokół tac z kanapkami, które w sposób również najzwyklejszy zostały wymiecione, w zwykłej, miłej atmosferze. Zacznę od zdarzenia nieco  wcześniejszego – uroczystego apelu, który przygotowali jak zazwyczaj czwartoklasiści z udziałem pierwszaków. Po raz pierwszy w historii mamy w szkole aż cztery oddziały na jednym poziomie, a że są to akurat czwartaki, scena pełna była aktorów, przez moment w liczbie zbliżającej się do setki.

   Kilka dni temu, podczas dorocznej wizyty u pani doktor, która od ćwierć wieku konserwuje mnie po ciężkiej chorobie, zgadaliśmy się jak Polka z Polakiem.

   – Co Pan myśli o reformie oświaty? – padło pod moim adresem.

   – A co Pani sądzi o sieci szpitali?! – skontrowałem.

   Na szczęście dla naszej entente cordiale bez większego trudu ustaliliśmy, że oboje sądzimy mniej więcej to samo, i że nasza opinia odpowiada poglądowi większości sędziów na forsowaną przez władze reformę wymiaru sprawiedliwości. Czyli, delikatnie mówiąc, jesteśmy dalecy od zachwytu. Co nie znaczy, że dotychczasowe rozwiązania uważamy za idealne. Szkopuł w tym, że stan społecznego niezadowolenia z funkcjonowania systemu oświaty, służby zdrowia, czy sądownictwa wydaje się nieuchronny, związany niejako z naturą rzeczy.

   Zgodnie z wcześniejszą obietnicą w tym felietonie zabiorę Czytelnika na szkolną wycieczkę. Fikcyjną, ale stanowiącą kompilację autentycznych okoliczności, wydarzeń i problemów, które w jakimś momencie stały się udziałem moim albo moich znajomych. Z góry uprzedzam, że będzie też trochę dygresji.

   Zanim wyruszymy, przyjdzie najpierw znaleźć chętnych uczestników.

   Z tej kwestii ja osobiście jestem w doskonałej sytuacji. W warszawskiej szkole społecznej mogę niemal w ciemno założyć, że pojadą wszyscy uczniowie z dowolnej klasy, albo wystarczająco duża  grupa, jeżeli impreza będzie ogólnoszkolna. W rozsądnych granicach nie ma tutaj problemu wydolności finansowej rodziców, a dodatkowo w przypadkach awaryjnych budżet naszej placówki przewiduje możliwość pomocy potrzebującym. Kłopotem może być co najwyżej doproszenie się o wpłatę w wyznaczonym terminie, ale i to po trosze na własne życzenie, bowiem chociaż rozum nakazuje w przypadku opóźnienia po prostu skreślać ucznia z listy wycieczkowiczów, to pedagogiczne serce nierozsądnie podpowiada wyrozumiałość. A zatem, jako się rzekło, ja w szkole społecznej mam dobrze, jednak w harcerstwie i bardzo wielu innych szkołach niedobór funduszy często stanowi poważną przeszkodę, którą już na starcie musi pokonać organizator imprezy.