Blog

   Jubileusz 35-lecia STO na Bemowie – w sensie kalendarzowym – świętowaliśmy 1 września, ale my wciąż jeszcze celebrujemy wydarzenia (i przyjemności) z nim związane. W ramach obchodów postanowiliśmy nawiązać do tradycji konferencji pedagogicznych, których najwięcej zorganizowaliśmy w latach 1996-2006, ale potem też się czasem zdarzało.

   W dobie eksplozji milionów dobrych, lepszych i zupełnie genialnych pomysłów na edukację konferencji odbywa się mnóstwo. Mamy jednak nadzieję, że pozostała jeszcze jakaś przestrzeń dla inspirującej prezentacji studium bardzo oryginalnego przypadku, jakim jest STO na Bemowie.

   Uprzedzam: jeśli Czytelnik jest nauczycielem i przeżywa obecnie frustrację związaną, na przykład, z rządową niemożnością rozwiązania przez władze problemu (nie)płacenia za godziny ponadwymiarowe, albo zapowiedzią na 2026 rok podwyżki ledwo nadążającej za inflacją, lektura artykułu może mu pogorszyć samopoczucie. Jak bowiem wykażę, ministerstwo świetnie opanowało inżynierię finansową, pozwalającą opłacić to, na czym mu zależy, i pożytecznych dla siebie wykonawców. Jeśli zaś Czytelnik nie jest nauczycielem, niech poczyta, by zrozumieć, dlaczego duża grupa nauczycieli ma już dosyć ekipy ministry Nowackiej, a za jej sprawą, coraz częściej, także swojego, skądinąd najpiękniejszego zawodu świata.

   W końcu września środowisko oświatowe przeżywało nie lada emocje w związku z zapowiedzianym przez ministrę Nowacką rozstrzygnięciem przyszłości prac domowych w szkołach podstawowych. Na mocy rozporządzenia, półtora roku wcześniej zostały one mocno ograniczone – w młodszych klasach zakazano zadawania do domu prac pisemnych i praktyczno-technicznych, a w starszych dopuszczono jedynie prace nieobowiązkowe, dodatkowo zabraniając ustalania za nie ocen. Wiele osób oczekiwało teraz złagodzenia restrykcji. Jednak w wypowiedzi dla PAP, udzielonej 2 października, Barbara Nowacka nie złożyła konkretnej deklaracji. Powiedziała, że czeka na rekomendacje zespołu ekspertów. Mimo to, proponuję nie trwać w pełnym napięcia oczekiwaniu. Decyzja jest już przesądzona – może poza drobnymi detalami. Wyjaśnię to dzisiaj, prostując przy okazji pewne tezy pani minister.

   Zwyczajny skądinąd piątek stał się dla mnie okazją do refleksji nad przebiegiem rozruchu edukacji zdrowotnej. Oto bowiem dzień wcześniej minął termin wypisywania uczniów z zajęć nowego przedmiotu.

   Nie stało się nic, czego nie można było wcześniej przewidzieć. Na niektórych decyzjach odcisnęły piętno poglądy rodziców, ale znacznie częściej decydujący okazywał się wiek uczniów, przekładający się na ich obciążenie zajęciami szkolnymi, oraz umiejscowienie zajęć w planie. Im starsi uczniowie i później odbywające się lekcje, tym odsetek rezygnacji był wyższy. Być może jakiś wpływ miał też dobór osób prowadzących, ale chwilowo trudno to ocenić.