Blog

   Wszyscy, którzy dopuszczali myśl, że Pan Prezydent Andrzej Duda wykaże autentyczną troskę o młode pokolenie – bądź co bądź, przyszłość naszego narodu – nie mogą się nadziwić. Konia z rzędem bowiem temu, kto zrozumie, dlaczego Pierwszy Drugi Obywatel zwlekał aż trzy tygodnie, by w końcu po prostu podpisać nowe prawo oświatowe. Oczywiście można przyjąć za dobrą monetę jego zapewnienie, że cały ów czas poświęcił na szeroko zakrojone konsultacje społeczne, z których wyszło, co wyszło, ale brzmi w tym mocno fałszywa nuta. Naprawdę trudno domyśleć się, gdzie prezydent mógł znaleźć wystarczającą przeciwwagę dla miażdżących reformę opinii licznej rzeszy uczonych. Kto i na jakiej podstawie przekonał go, że nie mają racji jeszcze liczniej protestujący samorządowcy, rodzice, nauczyciele, a nawet uczniowie?! Być może wziął pod uwagę powszechną nostalgię za dawną podstawówką i czteroletnim liceum, którą odczuwa i wyraża blisko połowa rodaków, ankietowanych przez rozmaite sondażownie, ale jako człowiek wykształcony powinien wiedzieć, że równie wiarygodna poznawczo byłaby nostalgia za tanimi wczasami w ośrodkach wypoczynkowych Funduszu Wczasów Pracowniczych, tudzież w ogóle za latami młodości – najpiękniejszymi w życiu niemal każdego człowieka.

   W post-prawdziwym świecie mamy więc post-prezydenta podejmującego decyzję rzutującą na przyszłość naszego kraju na podstawie szeroko zakrojonych społecznych post-konsultacji, które od prawdziwych różniło to, że ich wynik był mu znany jeszcze zanim je rozpoczął.

   Niech Czytelnik wybaczy mi cały ten sarkazm, ale gotuję się aż od bezsilnej złości, że można w imię jakiejkolwiek ideologii, a nawet choćby tylko pragmatycznego przekonania o konieczności i słuszności głębokiej zmiany, igrać losem milionów młodych ludzi, których „w biegu” dotkną zawirowania wywołane reformą. Nie wspominając już o nauczycielach. Pozostaje mi tylko nadzieja, że polityczne konsekwencje tego posunięcia okażą się w perspektywie czasu równie dotkliwe dla PiS, jak posłanie sześciolatków do szkół dla koalicji PO-PSL. Bo nie mam żadnej wątpliwości, że ruch społeczny „Ratuj maluchy”, zainicjowany przez Karolinę i Tomasza Elbanowskich, wbił solidny gwóźdź do trumny poprzedniej ekipy rządzącej.

   A jeśli już o państwu Elbanowskich mowa, skorzystam w tym miejscu z okazji, żeby coś wyjaśnić. Nie jest żadną tajemnicą, że aktywnie wspierałem ich działania, wielokrotnie wypowiadając się publicznie przeciwko obniżeniu wieku obowiązku szkolnego – ślady łatwo znaleźć w internecie. Niektórzy wypominają mi to dzisiaj, wskazując, że poparłem niesłuszną sprawę, bowiem sześciolatki doskonale nadają się do szkoły, a na domiar złego cała akcja w ich obronie przyczyniła się do wyborczego zwycięstwa PiS. Co do tego drugiego, mogę tylko napisać, że gdyby człowiek wiedział, że upadnie, to by usiadł. Natomiast wszystkich zwolenników tezy pierwszej pragnę zapewnić, że podzielam ich opinię! Sześciolatki doskonale nadają się do szkoły, tylko nie do takiej szkoły, jaką oferowały im kolejne panie minister z Platformy Obywatelskiej. Nadal uważam, że arogancja władzy, forsującej podówczas źle przygotowaną reformę, motywowaną w istocie ekonomicznym interesem państwa, choć reklamowaną fałszywym zapewnieniem o działaniu dla dobra dzieci, niewiele różni się od tego, co dzisiaj prezentuje minister Zalewska. A już arbitralne wprowadzenie „Naszego elementarza”, czyli państwowego podręcznika dla klas 1-3, wciśnięcie go nauczycielom mającym aż nadto problemów z ogarnięciem młodszych o rok pierwszaków, było czystej wody populizmem, pozbawionym cienia poczucia odpowiedzialności za jakość polskiej edukacji. Proszę zatem nie oczekiwać ode mnie w tej kwestii wyrazów ubolewania, jakkolwiek obecne milczenie państwa Elbanowskich wobec absurdów "dobrej zmiany” dowodzi, że ich zaangażowanie po stronie interesu społecznego nie okazało się wolne od konotacji politycznej.

   Niestety, słowo „polityka” kojarzy się dzisiaj z aktywnością społeczną najgorszego sortu, a działania kolejnych ekip rządowych w sferze edukacji różnią się głównie w sferze estetycznej. W swoim czasie, jeszcze przed ostatnimi wyborami parlamentarnymi, zapytałem ówczesnego posła PO, a zarazem członka władz Społecznego Towarzystwa Oświatowego, dlaczego Sejm bez żadnych ceregieli wyrzucił do kosza wniosek o referendum w sprawie sześciolatków, podpisany przez kilkaset tysięcy ludzi. W odpowiedzi usłyszałem, że było to oczywiste w obliczu braku woli politycznej większości parlamentarnej! Poddaję to pod rozwagę tym wszystkim, którzy w najbliższym czasie będą zbierać podpisy pod wnioskiem o referendum w sprawie obecnej reformy systemu edukacji. Nie trzeba proroka, by przewidzieć, że obecna większość potraktuje głosy setek tysięcy obywateli z identyczną pogardą, jak poprzednia.

   Nie zmienia to faktu, że zbieranie podpisów pod rzeczonym wnioskiem jest bardzo potrzebne i uzasadnione. To jedna z niewielu obecnie możliwości wyrażenia sprzeciwu wobec szkodliwych działań władz w sferze edukacji. Im więcej tych głosów będzie, tym większa szansa, że w dobie dyktatury sondaży ktoś w sferach rządowych pójdzie po rozum do głowy. Bo co prawda mleko się rozlało, ale ciągle wiele przed nami. A masowy protest przeciwko tej reformie może być dla władzy memento w perspektywie kolejnych wyborów.

    Chciałoby się, żeby sprawę powszechnej edukacji wyłączyć z bieżącego sporu politycznego i uczynić przedmiotem ogólnonarodowej, merytorycznej debaty. Niestety, w post-świecie wydaje mi się to niemożliwe. Będziemy więc mozolnie i bez przekonania wprowadzać w życie to, co przynosi nam pani minister Zalewska. Na pociechę pozostanie po wielokroć potwierdzona w praktyce mądrość, że nigdy jeszcze w oświacie nie było tak, żeby jakoś nie było.

   Choć muszę przyznać, że mnie osobiście wcale to tak bardzo nie pociesza…